Orgelgeschichten - Örgelgeschicht

Text: Kristian Wegscheider
Illustration: Anna Carina Lange

Dor weer dissen Sommer en prächtig Örgelkonzert in den Jakobikark in Stralsund. Un ik sit dor vergnöögt unnen in de Kark, en beten rallögig op min Stohl.
Midden in de Musik, de de jung französisch Organist speelt hett, kümmt en anner Organist tau mi und seggt, wi hebbt en „Heuler“, künnst Du mit ropkamen un mol nakieken. Ik stieg rup, un kiek mi dat Maleur an. Dor wier ne Messing-Achs ut een Welle rutruscht. Ansich jo nich schlimm, blot ik kümm dor nich ran. Ik möt von buten dörch de Dör in de Örgel rinstiegen, äwer wi häv keen richtig Ledder för 4 Meter Hööchd, blot sonne lütte „Steh-Ledder “ mit een Handloop ut Plastik. Dor kannst doch nich ropstegen, seggt de Organiste. Wat sallt ik maken. Hol de Ledder fast, heff ik to em seggt un denn rup un noch een Sprung, Koppöver in den Örgelkasten rinn. De Been kieken orrich rut und denn givt de eersten Applaus von de Lüd in de Kark, de nu töven, wannehn dat endlich wieder geiht.
De Messing-Achs hev ik wedder rinnsteckt un mit en Sprung op de Ledder bün ik wedder trüch. Oh man, dat weer dull un de Organist, de de Ledder festhollen deiht, de sah mi all in Krankenhus.
Äver en groten Bispeel hav ik kreegen, denn dat Konzert kunn nu endlich wieder gahn.